من أكتر الصفات اللى حبيتها و كرهتها فيا
.. إنى بحاول أساعد أى حد سواء أعرفه أو معرفوش
.. حتى لو الشخص نفسه رافض المساعده بحاول أساعده بالعافيه
.. حاجه حلوه مش كده؟
دى حاجه وحشه اوي .. لما بشوف حد مخنوق و عنده مشاكل بطلب منه يحكيلى .. و بعدها بعتبر ان مشاكله دى كأنها مشاكلى بالظبط و بحاول أساعده فى حلها .. طب المشكله فين؟ المشكله هنا بالظبط .. لما ببدأ أنصح الشخص ده بحاجات معينه تخرجه من اللى هو فيه و الاقيه مابيعملهاش مع انه مقتنع بيها!!
المشكله إن فى بعض الأوقات بتبقى علاقتنا مش بالقوه اللى تسمحلى أقوله يعمل كذا و مايعملش كذا .. بس أنا و الله مابيبقاش ليا أى هدف غير إنى أساعده .. و بالتالى ممكن يرفض نصيحتى له
ساعتها دمى بيتحرق جدا و بحس ان بنفخ فى إربه مخرومه .. باخد الموضوع على أعصابى جدا و بتعب نفسيا لفتره طويله
ده بالإضافه لإنى بستنى إنى لما اتعب الاقيه جنبى .. بس مش دايما بيكون جنبى لإن علاقتنا مش بالقوه الكافيه .. أو لأنه ماقدّرش وقفتى جنبه
أوقات بحس إنى ممكن أغير الكون .. و أوقات تانيه بحس إنى حِمل تقيل ع الناس
.. هو أنا صح ولا غلط؟؟